Zaterdag 11 januari 2025 19.00 uur - Doop van de Heer
Lezingen uit Jesaja 40,1-5.9-11 en Lucas 3,15-16.21-22
Broeders en zusters in Christus, Ik herinner me nog levendig een bijzonder moment van afgelopen jaar, tijdens mijn vakantie in India. Ik had de eer om mijn neefje, de zoon van mijn broer, te dopen. Het was een prachtig en gedenkwaardig moment, niet alleen voor mij maar voor de hele familie. Tijdens de viering, zoals gebruikelijk, noemde ik eerst zijn naam: Ronel. Toen hij mij zag, begon hij te lachen. Zijn lach werkte aanstekelijk, en ik kon het niet laten om ook te lachen. Uiteindelijk lachte de hele familie mee. Het was een moment vol vreugde en liefde, een herinnering die ik voor altijd zal koesteren.
Maar niet alle doopvieringen verlopen op deze manier. Ik heb ook momenten meegemaakt waarbij een kindje tijdens de hele viering huilde... en bleef huilen. Elke doopviering is uniek, met zijn eigen vreugde en uitdagingen.
Vandaag, in het evangelie, zien we Johannes de Doper een bijzondere situatie meemaken. Jezus komt naar Johannes met het verzoek om gedoopt te worden. Johannes is verbijsterd. Waarom zou Jezus, de Zondeloze, een doopsel van bekering nodig hebben? Met zijn doop openbaart Jezus zijn solidariteit met ons. Hij kiest ervoor om zich te identificeren met ons, zondige mensen. Door zich te laten dopen, neemt Hij deel aan onze werkelijkheid. Dit gebaar toont niet alleen zijn nederigheid, maar ook zijn diepe verbondenheid met ons. Hij plaatst zichzelf niet boven ons, maar midden onder ons. Zijn doop wijst ook vooruit naar de ultieme daad van nederigheid en solidariteit: zijn dood aan het kruis. Het is een teken dat Jezus bereid is om de last van de zonde en het lijden van de wereld op zich te nemen.
Bij Jezus' doop gebeurt er iets buitengewoons. Terwijl Hij uit het water opstijgt, opent de hemel zich. De Geest van God daalt neer als een duif, en de stem van de Vader klinkt: " Gij zijt mijn Zoon, de welbeminde, in U heb Ik mijn behagen gesteld..". Hier zien we de Drie-eenheid in actie: de Vader die zijn Zoon bevestigt, de Zoon die zijn missie aanvaardt, en de Heilige Geest die Hem bekrachtigt. Deze gebeurtenis markeert het begin van Jezus' openbare bediening. Het herinnert ons eraan dat ons eigen leven en onze levens-missie ook geworteld zijn in onze identiteit als geliefde kinderen van God. Bij onze doop werden wij, net als Jezus, gezalfd met de Heilige Geest en erkend als kinderen van God. We brengen het kindje in het Licht van Gods Liefde zodat het geleid mag worden door zijn Heilige Geest.
Beste mensen, Onze doop is niet alleen een ritueel of een herinnering, maar een voortdurende roeping. Wij worden geroepen om in navolging van Christus te leven, als dienaars van gerechtigheid, als brengers van licht en liefde en als boodschappers van hoop en vertrouwen in een wereld vol duisternis.Het roept ons op om na te denken over hoe wij in ons dagelijks leven gehoor geven aan die roeping om vertegenwoordigers te zijn van Gods Liefde.
Waar kunnen wij een teken van hoop zijn? Hoe kunnen wij Gods Liefde en Licht brengen aan de mensen om ons heen?
Broeders en zusters, Het feest van de Doop van de Heer is een gelegenheid om onze eigen roeping opnieuw te overwegen. Net zoals Jezus zich aan de Vader toewijdde bij zijn doop, zo worden wij uitgenodigd om ons leven opnieuw aan God toe te wijden. Laten we werkelijk leven als geliefde kinderen van God, zodat we licht, hoop en vertrouwen kunnen brengen in de wereld. Amen.
Kapelaan Siju.
______________________________________________________________________
Zaterdag 4 januari 2025 - Openbaring des Heren (Hoogfeest)
Lezingen uit: Jesaja 60,1-6 en Mattheüs 2,1-1
Dierbare broeders en zusters in Christus, Vakantie: wie houdt er niet van? Het is een tijd om nieuwe plekken te ontdekken, onbekende gerechten te proeven en uitdagingen aan te gaan. Maar laten we eerlijk zijn: niet elke reis verloopt vlekkeloos. Soms worden we geconfronteerd met obstakels die onze verwachtingen overstijgen. En toch blijven we reizen, gedreven door nieuwsgierigheid, hoop of een diep verlangen naar iets nieuws. In het Evangelie van vandaag horen we over een buitengewone reis: Die van de drie wijzen uit het Oosten, de Driekoningen. Hun tocht is geen vakantie, maar een reis vol moed, geloof en doorzettingsvermogen.
Vandaag vieren we een van de oudste feesten van de Kerk: de Openbaring des Heren, ofwel Driekoningen. Dit feest nodigt ons uit om na te denken over de universele boodschap van het Evangelie: Jezus Christus is niet alleen gekomen voor het volk van Israël, maar voor alle volken en naties. Het draait om de openbaring van de Heer, een diepgaand woord, bewust gekozen door de eerste christenen, met een moed die ons vandaag nog steeds inspireert.
In de tijd van de Romeinen was een "openbaring" een grootse gebeurtenis. Het was het moment waarop de keizer, omringd door pracht en praal, zich toonde aan het volk. Gekleed in schitterende gewaden, met een kroon op zijn hoofd en kostbare ringen aan zijn vingers, stond hij daar als een symbool van macht, rijkdom en grootsheid.
Maar de eerste christenen hadden het lef datzelfde woord te gebruiken om iets heel anders te beschrijven: niet een keizer in al zijn glorie, maar een kwetsbaar kind in een kribbe. Geen pracht en praal, maar een baby, geboren in een eenvoudige stal. En toch geloofden zij dat juist in dit kind God zelf zich had geopenbaard. Niet aan keizerlijke hoven of machtige vorsten, maar aan eenvoudige herders en drie wijzen uit een ver land.
Wat een geloof en wat een moed toonden die eerste christenen! Ze doorzagen de schijn van keizerlijke pracht en verklaarden: "De ware openbaring is hier, in dit kind. Hier is God zichtbaar geworden."
De Driekoningen zelf zijn een voorbeeld van moed. Zij waren mensen met een wetenschap die wij nu misschien primitief zouden noemen, maar met een hart vol vertrouwen. Ze zagen een ster, een teken van iets groots, en lieten alles achter. Ze hadden geen kaarten, geen zekerheden, alleen een mysterieuze aanwijzing dat iets bijzonders op hen wachtte.
Ze trokken door de woestijn een symbool voor de ontberingen en uitdagingen die wij in ons eigen leven tegenkomen. Ze beklommen bergen, beelden van de obstakels die wij vaak proberen te vermijden. Toch gingen ze door, zonder omwegen, terugdeinzen of omzeilen. Wat een voorbeeld van vastberadenheid en vertrouwen!
Aan het einde van hun reis vonden ze niet een machtige koning op een troon, maar een kind in een kribbe. En dat was genoeg voor hen. Ze knielden neer, brachten hun kostbare gaven en erkenden: "Dit is de ware Vredevorst.
Hoe anders zijn wij vaak. Waar de wijzen de moed hadden om het onbekende tegemoet te treden, blijven wij vaak hangen in het veilige en vertrouwde. We schuwen de woestijnen van ons leven, vermijden de bergen en durven de ster van God niet altijd te volgen. Maar dit feest nodigt ons uit om moediger te zijn. De ster van Bethlehem schijnt niet alleen voor de drie koningen, maar voor ons allemaal. Het is een ster die ons roept om verder te kijken dan onze angsten, onze zekerheden los te laten en op weg te gaan naar het Licht van Christus.
Beste mensen, De Openbaring van de Heer is niet alleen een gebeurtenis van 2000 jaar geleden. Ook vandaag openbaart God zich aan ons. Soms op onverwachte manieren: in een glimlach, een hulpvaardige hand, of een moment van stilte. De vraag is: herkennen we Hem? Blijven wij bij onszelf hangen of hebben wij het doel van Gods Liefde voor ogen? Durven we net als de Driekoningen op weg te gaan, ons hart te openen en ons leven in Gods handen te leggen?
Het is niet gemakkelijk. Maar het kind in Bethlehem laat ons zien dat God ons nooit alleen laat. Hij heeft zich klein en kwetsbaar gemaakt om ons nabij te zijn. Hij gaat met ons mee, zelfs door de zwaarste woestijnen en over de hoogste bergen. Vandaag, op dit feest van de Openbaring des Heren, nodigt Hij ons uit: volg de ster, wees niet bang, en vind in Hem het ware licht en de ware vrede. Amen.
Kapelaan Siju.
______________________________________________________________________
Zaterdag 28 december 2024 (Nijswiller) - FEEST VAN DE H.FAMILIE
Lezingen: 1 Samuel 1, 20-22.24-28; 1 Johannes 31-2.21-24; Lucas 2, 41-52.
Als we onze tijd vergelijken met die van vroeger, hoor je vaak de opmerking: 'we leven nu in een heel andere tijd'. Dat klopt ook als we het hebben over het gezinsleven. Het gezin, gebouwd op het huwelijk van man/vrouw, trouw aan tot de dood hen scheidt, staat onder druk. Gescheiden mensen gaan een nieuwe relatie aan. Kinderen pendelen op en neer tussen hun gescheiden ouders met een nieuwe relatie, of leven in éénouder gezinnen. We leven in een in een complexe, maar op vrijheid gebaseerde tijd. Was vroeger de man over het algemeen de kostwinner en bleef zijn echtgenote thuis om te zorgen voor het huishouden en de kinderen op te vangen als ze van school kwamen, momenteel hebben vrouwen een bijna even belangrijke rol in het economisch proces en in onze welvaart. Het leven is duur. Je moet wel met tweeën werken om de huishypotheek te kunnen betalen. De huwelijksrelatie is -mede door het hebben van een eigen inkomen- individualistischer geworden en meer gericht op ieders individuele welzijn. Het aantal kinderen is afgenomen tot 1 à2. De rol van grootouders bij de opvoeding is toegenomen, waar beide ouders overdag werken. Grote veranderingen sinds de jaren zestig van de vorige eeuw, hebben zich dus voorgedaan in de manier van leven met elkaar in huwelijk en gezin. Deze constateringen roepen echter ook een aantal vragen op. Een van de vragen is: 'hoe kijken we tegen die veranderingen aan? Hoe vatten we het leven op? Wat verwachten we ervan? Een diepere vraag: 'waartoe dienen wij'? Overkomt het leven ons of zijn we er verantwoordelijk voor? Zijn we alleen verantwoordelijk voor onszelf of ook voor anderen die ons levenspad kruisen? En wat houdt die verantwoordelijkheid in? Zijn we ons daarbij bewust van onze eigen beperkingen en accepteren we de beperkingen van de ander? Het leidt tot de vraag: Wat is de zin van ons leven? Onze huidige manier van leven lijkt niet probleemloos. Als het over gezinnen gaat: Wat zegt het dat zoveel jongeren (25 %) tussen 15 en 35 depressief zijn en zelfs 5% suïcidale neigingen heeft, eenzaam is en onzeker over zichzelf en de eigen toekomst? Ontbreekt het aan echte interesse ('jij mag er zijn zoals je bent; je bent de moeite waard, je bent iemand om van te houden'). De vele contacten die men heeft via internet en smartphone , wat betekenen die werkelijk? Komt onze huidige manier van leven tegemoet aan het grote verlangen van mensen om gezien en bemind te worden? Kan materiële welvaart van de meesten in ons land de innerlijke behoefte aan zin vervullen? Dit soort vragen komen juist in deze tijd op ons af. Daar moeten we samen over nadenken, ook in onze kerk, die er toch is om mensen te verzamelen rond de geboden van liefde zoals uitgewerkt in het Evangelie en het gedrag van Jezus.
We vieren vandaag het feest van de H. Familie, Maria, Jozef en Jezus in de situatie van die tijd; waarschijnlijk minder gecompliceerd dan de onze en bouwend op de joodse traditie van eeuwen. Maria en Jozef waren zich bewust van hun verantwoordelijkheid t.a.v. dit bijzondere Jezuskind, mensenzoon en Godszoon. Zijn geboorte in een stal, de band met God door de opdracht in de tempel, de vlucht naar Egypte, het verblijf in Nazareth met timmerman Jozef als de kostwinner, de pelgrimage naar de tempel van Jeruzalem, hun respect voor de eigen weg die Hij Jezus moest gaan, en voor Maria het staan onder het Kruis van haar zoon; het ervaren van de vreugde van zijn opstanding en sterkte van de H. Geest met Pinksteren. De relatie van dit gezin was gebouwd op de grondwaarde van de interesse, geloof in God en elkaar, de liefde voor elkaar ook al kostte het de inzet van het eigen leven. Onze situatie is anders, de na te streven grondwaarden echter blijven dezelfde. Amen.
Emeritus-pastoor A. Reijnen.
______________________________________________________________________
Woensdag 25 december 2024 - Kerstmis (hoogfeest), Dagmis
Lezingen uit: Jesaja 52,7-10 en Johannes 1,1-18 of 1,1-5.9-14
Beste mensen, In het dagboek van ons leven heeft de kersttijd altijd een bijzondere plek. Het is een tijd vol verhalen: familiebezoeken, samen eten, een kerstmarkt bezoeken, en voor de kinderen het versieren van de kerstboom, het opzetten van de kerststal, en het gezellig aankleden van het huis samen met vader en moeder. Om dit samen te doen, vinden wij altijd heel fijn.
In deze dagen denk ik vaak terug aan mijn kindertijd. Aan hoe ik, als kleine jongen, samen met mijn moeder de kerststal mocht opzetten. "Voorzichtig," zei ze altijd als we de beeldjes uit het vergeelde krantenpapier haalden. Ik was namelijk geboren met wat mijn moeder lachend "gezegende handen" noemde - alles wat mooi was, leek ik meteen kapot te maken. De belangrijkste taak van mijn moeder in die tijd was daarom om de kerstbeelden te beschermen. Voor ons beiden waren dat altijd spannende momenten, want één verkeerde beweging kon een beeldje breken.
We leven nu in een tijd die, op een bepaalde manier, op die momenten lijkt: een tijd vol spanning en onzekerheid, waarin dingen zomaar kapot kunnen gaan. Ik hoef het niet eens te benoemen; ieder ziet zelf hoe de wereld eraan toe is. Oorlogen, natuurrampen, machtsspelletjes, de onzekerheid over de toekomst en de invloed van sociale media drukken zwaar op ons. In deze wereld vol uitdagingen rijst de vraag: "Wat kan de geboorte van het kindje Jezus ons vertellen in deze tijd?" Het antwoord ligt in de kern van het kerstverhaal. In de lezing hoorden we hoe de herders werden overvallen door een engel. Ze waren doodsbang, want de verschijning van een engel was iets totaal onverwachts en overweldigends. De herders, eenvoudige mensen die gewend waren aan de stilte en het gewone leven op de velden, werden overrompeld. Hun angst: "Wat is er aan de hand?" weerspiegelt onze eigen angsten in deze onzekere wereld. En wat zegt de engel als eerste?: "Wees niet bang." Die woorden vormen de allereerste kerstboodschap.
Het is een boodschap van hoop en vertrouwen. Het kind dat in Bethlehem wordt geboren, komt in een wereld die net zo gebroken en onzeker is als de onze. Hij wordt geboren in een stal, te midden van eenvoud en kwetsbaarheid. Toch verkondigt zijn geboorte een diepe waarheid: "God komt naar ons toe, precies zoals wij zijn - met al onze angst, onzekerheid en kwetsbaarheid." Die hoop is niet groot of machtig zoals de wereld dat vaak ziet. Het is de hoop van een klein lichtje van grote Liefde in de duisternis, een kwetsbaar kind in een voerbak. Maar juist dat kleine licht verdrijft de duisternis. En dat licht is ons gegeven om door te geven. Net zoals de engel het goede nieuws bracht aan de herders, worden wij uitgenodigd om boodschappers te zijn van hoop en liefde. Door oog te hebben voor elkaar. Door te luisteren naar de eenzamen, te zorgen voor de kwetsbaren, en te kiezen voor de vrede in plaats van het conflict.
Vandaag nodigt het kerstverhaal ons uit om stil te staan bij die hoop. Om opnieuw de woorden van de engel te horen:"Wees niet bang." En om ons te laten raken door het wonder van Kerstmis: Dat God zo dichtbij ons komt, dat Hij ons kwetsbare leven deelt. Als je naar de kerststal kijkt, zie je niet alleen oude beeldjes die voorzichtig zijn neergelegd. Je ziet ook een vreugdevolle boodschap. Je kunt er de hoop in herkennen van herders die hun angst overwinnen, de blijdschap van een moeder die na zoveel onzekerheid haar pasgeboren zoon ziet, en de rust van een man die door al zijn inspanningen heen de Zoon van God omarmt. Maar bovenal zie je de open armen van het kindje Jezus, die iedereen bij Hem welkom heet. Laten we die hoop niet voor onszelf houden, maar het licht van Kerstmis delen - in onze woorden en daden. Want zelfs in een wereld vol gebrokenheid en angst, kan hoop en vertrouwen opnieuw geboren worden.
Ik wens u allen een gezegend Kerstfeest. Amen.
Kapelaan Siju.
______________________________________________________________________
Dinsdag 24 december 19.30 uur - Kerstmis (hoogfeest), Nachtmis
Lezingen uit: Jesaja 9.1-3-5-6 en Lucas 2,1-14
Voorganger Pastor A. Franssen
______________________________________________________________________
Zaterdag 21 december 2024 - 4e zondag van de Advent, tevens boeteviering i.v.m. Kerstmis.
Lezingen: Micha 5, 1-4a; Hebreeën 10, 5-10; Lucas 1, 39-45
Is het niet opvallend, beste mensen, hoe in onze wereld het vaak erom gaat wie de eerste, de beste, de sterkste, de grootste, de rijkste is? Wie wordt dit jaar kampioen, wie wint de champions league, wie de formule één? Welk is het volgende wereldrecord? Wereldwijd zijn landen in gevecht gewikkeld om de grootste economie te zijn. Welk land is 'het machtigste land'? We moeten daar niet te moeilijk over doen. Onderlinge concurrentiestrijd heeft n.l. veel goeds gebracht. Wetenschap en techniek zijn sterk ontwikkeld. Er zijn talrijke uitvindingen gedaan en onze welvaart is sterk toegenomen. Maar van de andere kant zijn klein, arm, zwak, gebrekkig, minder begaafd maar weinig in tel: economisch gezien brengen ze weinig in; ze kosten vooral. Toch worden we telkens herinnerd dat zwak, klein en arm en gebrekkig onder ons aanwezig zijn en blijven door. Acties voor mensen in mindere omstandigheden en reclame voor 'goede doelen' helpen ons dat niet te vergeten. Vóór Kerstmis geldt dat, bv. 'serious request', maar ook Artsen zonder grenzen, Werelddorpen voor kinderen, Advent- en Vastenactie, vluchtelingenwerk en acties voor de missie door bisdommen, orden en congregaties. We kunnen iets goeds doen door dit soort acties te ondersteunen terwijl de hoofdaandacht toch gericht blijft op groot, sterk en machtig. Er is nog iets anders: de zwakke, de arme, de eenzame, de weinig interessante mens in het economische en publieke domein, herinnert ons aan onze eigen kwetsbaarheid. Als het erop aankomt zijn we allemaal ontvankelijk voor het kleine ondersteunende gebaar de arm om onze schouder, de attentie van de hulpvaardige medemens, die ons 'ziet. We kennen zelfs een liedje met de woorden: het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen. Misschien zijn we wel beschouwd daar allemaal ontvankelijk voor.
De profeet Micha heeft oog voor de waarde van Bethlehem, kleine dorp vergeleken bij de 'grote' stad Jeruzalem. Het Evangelie van Lucas heeft oog voor de gewone, niet spectaculaire maar dienstbare Maria, geen meisje uit de hogere priesterklasse zoals Elizabeth, maar de verloofde van Jozef, de timmerman van het dorp. In tijden van grote dreiging en ellende, kijk naar de beelden uit Oekraïne, Gaza en Syrië zijn mensen ontvankelijk voor het kleine gebaar, de kleine ondersteuning, de inzet van de monteur, die de stroomvoorziening herstelt De profeet Micha was tijdgenoot van de profeet Jesaja aan het einde van de 8e eeuw vóór Christus; Judea en Jeruzalem dreigden onder de voet gelopen te worden door de toenmalige grootmacht Assyrië. Micha spreekt de mensen moed in. Hij brengt hoop: juist het kleine Bethlehem, waar koning David vandaan kwam, zal een nieuwe telg opleveren, die het volk zal redden. Het is in die tijd een toekomstvisioen, dat in de voorbereiding op Kerstmis op Jezus Christus wordt toegepast. De tekst van vandaag uit het Evangelie van Lucas laat zien dat geloof en beschikbaarheid uiting vindt in het gewone van de hulpverlening van Maria aan Elizabeth. Het gewone, het goede gebaar is vaak te vinden in alledaagse betrokkenheid en inzet. Hopelijk houden we, bij alle aandacht voor het grote en spectaculaire, oog voor de waarde van het kleine. Het is groter en belangrijker dan we denken. De geboorte van de kleine Jezus in het kleine Bethlehem blijkt voor God uitgangspunt te zijn geworden voor betrokkenheid, tegemoetkoming en liefde, niet de geringste waarden in het omgang van mensen met elkaar. Ze zijn vaak zo tegengesteld van wat ons dagelijks door de media wordt voorgeschoteld. Mogen wij, onze eigen kwetsbaarheid beseffend, in Godsnaam ontvankelijk blijven voor het kleine gebaar van dagelijkse goedheid van onze medemensen. Amen
Emeritus-pastoor A. Reijnen.
______________________________________________________________________
Zaterdag 14 december 2024 - 3e zondag van de Advent - Zondag Gaudete
Lezingen uit: Sefanja 3,14-18a en Lucas 3,10-18 3e zondag van de Advent C
Beste mensen, Als we om ons heen kijken, voelen we dat Kerstmis al dichtbij komt. Veel kerstbomen staan al, de lichtjes branden in de straten, en overal klinken kerstliederen. Thuis hebben we misschien al alles versierd en staan de eerste cadeautjes klaar. Het voelt warm en feestelijk, een tijd om naar uit te kijken.
Maar terwijl we genieten van deze sfeer, stelt het evangelie van vandaag ons een confronterende vraag: "Wat moeten wij doen?" Johannes de Doper roept ons op om dieper te kijken dan de uiterlijke voorbereidingen. Advent is niet alleen een tijd om onze huizen, maar vooral ons hart voor te bereiden.
Het volk dat naar Johannes de Doper komt, voelt de aandrang van zijn boodschap. Ze beseffen dat ze iets moeten veranderen in hun leven om klaar te zijn voor de komst van de Messias. Hun vraag is eenvoudig, maar oprecht: "Wat moeten wij doen?" Johannes geeft een concreet antwoord:
- "Wie twee stel kleren heeft, moet delen met wie er geen heeft."
- "Wie voedsel heeft, moet hetzelfde doen."
- Aan de tollenaars zegt hij: Wees eerlijk."
- Aan de soldaten: "Gebruik je macht niet om te onderdrukken."
Johannes wijst hen niet naar grootse spirituele daden, maar naar praktische gerechtigheid. Hij roept op tot een manier van leven die ruimte maakt voor Gods aanwezigheid door te delen met anderen.
En dan de vraag aan ons vandaag: Wat moeten wij doen? Hoe bereiden wij ons voor op Kerstmis? Is het genoeg om een boom op te tuigen, cadeaus in te pakken en het huis gezellig te maken? Of vraagt Advent iets meer van ons?
Advent nodigt ons uit om te breken en te delen. Dit betekent dat we ons oude egoïsme of onze onverschilligheid loslaten. Misschien moeten we de harde plekken in ons hart afbreken - onze trots, onze ongeduldigheid, onze angst voor anderen. Iedereen die over zichzelf nadenkt weet wel iets te benoemen waarin hij of zij zich kan verbeteren. Advent roept ons op om wat we hebben - onze tijd, onze aandacht, onze liefde - te delen met anderen, vooral met wie het moeilijk heeft.
Dit lijkt misschien een zware taak, maar het is juist een weg naar vreugde. Paulus schrijft in Filippenzen: "Verheug u in de Heer, te allen tijde!" Waarom? Omdat we door te breken en te delen de liefde van Christus weerspiegelen. Dat maakt ons hart klaar om Hem te ontvangen.
Advent herinnert ons eraan dat Kerstmis niet alleen een feest van lichtjes en cadeaus is, maar de komst van Jezus - het Licht van de wereld. Hij kwam om hoop te brengen aan wie zich verlaten voelt en gerechtigheid voor wie verdrukt wordt. Als wij breken en delen, worden wij zijn handen en voeten in deze wereld.
Misschien kunnen wij een plek bieden aan iemand die zich eenzaam voelt. Misschien kunnen wij delen met wie tekortkomt, niet alleen in materiële dingen, maar ook in aandacht of tijd. Misschien is dit de tijd om een relatie te herstellen of een conflict bij te leggen.
Kijk naar je eigen leven en vraag je af: wat kan ik breken, wat kan ik delen?
Beste mensen, terwijl we ons huis en onze straten klaarmaken voor Kerstmis, laten we dan niet vergeten om ook ons hart klaar te maken. Laten we luisteren naar Johannes' oproep: breek het oude, deel wat je hebt, en wees een teken van hoop in deze wereld.
Wat moeten wij doen? Het antwoord is eenvoudig, maar krachtig: 'breken en delen'. Dat is de ware Advent, en daarin ontdekken we de vreugde van Jezus' komst. Amen.
Kapelaan Siju
______________________________________________________________________
Zaterdag 7 december 2024 - 2e zondag van de Advent.
Lezingen uit Baruch 5, 1-9; Filippenzen 1, 3-6.8-11; Lucas 3, 1-6.
Een paar dagen geleden vertelde een moeder dat haar volwassen en getrouwde kinderen het nieuws op de TV niet meer willen zien en praatprogramma's vermijden. De reden? Ze konden niet meer tegen de ellende die ze iedere dag te zien kregen. Aan hun gezin, hun taak als ouders van kinderen en aan hun werk hadden ze de handen vol. Hoeveel mensen zullen er niet zijn die zo denken. Ook gisteren ben ik er weer een tegengekomen. Hoeveel mensen hebben aan het goed volbrengen van hun dagelijkse leven niet meer dan genoeg? De kennisname van wat er allemaal in de wereld gebeurt, dichtbij en veraf, maakt maar onzeker en menigeen neerslachtig. Waar vind je nog ondersteuning voor je dagelijks bestaan met zijn vreugde en zorgen? Waaraan ontleen je nog hoop?
Het lijkt overigens wijs om de ogen niet helemaal te sluiten voor de crises en zorgen, nabij en wereldwijd, want het is het grote decor waartegen ons dagelijkse leven zich afspeelt; maar daar ook niet ons leven door te laten overheersen. En wat ons dagelijkse leven betreft kunnen we zelf door onze manier van leven belangrijk bijdragen aan aandacht voor elkaar, aan gerechtigheid, aan geborgenheid en vrede In ons dagelijkse leven is dat precies het antwoord op wat er allemaal aan de hand is in onze wereld van vandaag. Ons geloof als christenen is een geloof in een God van liefde, mens geworden met Kerstmis om ons lot te delen. Het kan ons ondersteunen om moed en hoop te houden ondanks alles.
Baruch, uit wiens geschriften de eerste lezing ons werd voorgehouden, was secretaris en gezel van de profeet Jeremia. Van die profeet stamt ons woord 'jeremiëren' voor degenen die altijd klagen en het negatieve zien. Secretaris Baruch montert Jeruzalem op, de vaak -ook nu nog- omstreden stad, veroverd menigmaal door de grootmachten uit de omgeving, verwoest en met inwoners in ballingschap weggevoerd. De stad wordt aangespoord vreugdevol te zijn en rouw achter zich te laten door zich te gedragen naar Gods wil. Zij krijgt nieuwe en bemoedigende namen: 'vrede door gerechtigheid' en 'glorie door vroomheid'. Merk daarbij op hoe groot momenteel de tegenstelling is met wat er zich feitelijk afspeelt tussen Israëli's en Palestijnen, Israël en Gaza. En toch die hoop bij mensen dat het anders kan en dat het goed komt. Het is echter alsof we het als mensen niet zelf kunnen bewerkstelligen: vrede, gerechtigheid geborgenheid en veiligheid. We lopen voortdurend aan tegen menselijke onwil, maar ook onmacht. In tegenstelling daarmee zal God zijn volk 'met zijn barmhartigheid omgeven én met zijn gerechtigheid', zegt de 1e lezing. Johannes de Doper sluit daarbij aan. Ter voorbereiding op het optreden van Jezus preekt hij boetvaardigheid en bekering. Toehoorders die aan zijn oproep gehoor willen geven laten zich dopen. Ook onze doop was en is een teken van onze bekering tot de manier van leven van Jezus: hoe Hij met God en medemens omging, ons zijn vrede, gerechtigheid bracht. We leven nu echter in een -wat men noemt 'geseculariseerde samenleving', d.w.z. een samenleving, die op zichzelf gericht is. Ze bestaat uit mensen, die vrij zijn hun eigen leven naar eigen goeddunken in te vullen. Vrij betekent voor velen echter ook: 'zonder God', Naar wíj geloven heeft precies God ons als vrije en verantwoordelijke wezens geschapen. Ons geloof daagt ons echter ook uit, om zelf mensen van gerechtigheid, aandacht voor anderen en vrede te zijn. Geloof haalt ons uit onszelf en richt ons op de verhouding met God en medemens. Ook wij ervaren wellicht onze tijd als chaotisch, onzeker, vol dreiging. In de woorden van de H. Schrift, ook die van vandaag, vinden we Gods boodschap van hoop. Als we ons daarnaar gedragen krijgen onze dorpen van federatie Morgenster (Nijswiller, Eys en Wahlwiller) door onze manier van leven de naam van 'vrede door gerechtigheid', 'glorie door vroomheid'. Zou dat niet mooi zijn? Amen.
Emeritus-pastoor A. Reijnen.
